“Kendine yeni bir yol arayan kişi…”

Kaynak: Yürüme, Oruç Aruoba, Metis Yayınları, Beşinci Basım Ocak 2003, İstanbul, s. 76-81 

Kendine yeni bir yol arayan kişi, önce,

kendinden önce yürünmüş yollara bir bakar

– kendi yürümek isteyebileceği yola benzer

bir yol bulmak için; çoğunlukla da bulur-

ama, acaba, o bulduğu yol(lar),

tam da bulduğu yol(lar) olarak,

kendi aradığı yola aykırı değil mi?-

Yeni bir yol aramıyor muydu, arayan kişi

– ne işi var öyleyse, eski (yürünmüş)

yollarda?!

Belirli bir yol arayan kişi için en büyük

tehlike, o yolu bir yerde durarak, ‘bakarak’

arayabileceğini (hatta, bulabileceğini)

sanmasıdır – çünkü, yollar bulunmaz:

yürünür; yerlerde ise, olsa olsa, durulur

– onlar, bulunur; artık, yürünmez…

Yola çıkacak kişinin aşması gereken

ilk ve en önemli engel,

kendi yerleşikliğidir:

kendi yeri,

– kendisidir…

Kişi niçin yola çıkar ki?

– Yürümek istediği için…

Bunun da, tutturduğu yolla

hiçbir ilgisi olmayabilir

– çoğunlukla da, yoktur…

Ancak bir yeri terketmesi gerektiğini

anlayan kişi, bir yola çıkabilir

– ve tersi: ancak bir yola çıkması gerektiğini

anlayan kişi, bir yeri terkedebilir.

Bir yeri terketmesi gerektiğini anlayan kişi,

daha çıkacağı yol konusunda hiçbirşey bilmese bile,

yola çıkmasının gerekliliğini biliyordur

– zaten , onu o yeri terketmesi gerektiği

konusunda ikna eden de, o çıkması gereken

yeni yoldur.

Kendine yeni bir yol arayan kişinin yönünü,

eski yerinin koşulları ile kendi güdüleri, eğilimleri

yönelimleri, elbirliğiyle hazırlarlar.

Bir yola çıkan kişi,

bir yerden bıkandır;

bir yerde konaklayan ise,

bir yolda yorulan – bu

iki konum böylesine farklı…

Yerleştiği yerde kendini yersiz hisseden kişi,

çevresine bakınırken,

yola çıkabileceği bir yön arıyordur

– yerleşiklik, eninde sonunda,

bir yola çıkaran bir yer;

bir yöne yönelen bir yol

olup çıkar.

Yerinin, ‘söz konusu’ bile olamayacağına

gerçekten, temelden ‘ikna’ olmayan kişi,

yola çıkamaz – çıksa bile, hep,

eski yerinde kalacak olan aklı,

yolu yürürken adımlarını dolaştıracaktır.

Salt arayan kişi, ne yönü, ne yolu, ne yeri

bulabilir: Ancak bir yerden ayrılabilendir,

yolu bulabilen – ne aradığını ‘bilen’ değil,

nereden ayrılacağına karar verebilen…

Sahici yerini bilmeyen kişi için,

yön de yoktur, yol da – meğer ki,

kendi yersizliğinden bir yön ve bir yol

çıkara, edine…