1975’lerde çatıdaki kılçık anteni çok çevirmişliğim vardır. Cunda ve Midilli’den aynı eksende TRT ve ERT’yi birlikte izleyebilmek için. Hep şu sözle irkilirdim dönemin gökdeleni sayılan 3 katlı bir Rum evinde anten yöneticisi olarak.
Karlı; sağa çevir, sola çevir.
Hep karlı.
Ama zaten hayatın kendisi karlı.
Hangi netlikte görüyoruz ki yaşamı? Yoksa bize verilen netlik ayarları mı var yaşamı algılatan, süreci okumaya çalışan.
Netliği başkaları yapıyor da biz sadece figüran mıyız?
Şans mı bizi buralara getiren ya da tercihler üzerine kurulan bir iktidarın reayaları olmak mı bize biçilen elbise?
Bilmiyorum.
Gerçi bilseydim âlim olur, blog yerine New York Times’da yazardım.
E.H. Carr gibi konuştum ya neyse
Aslında 21. yüzyılda bu sorunun yanıtı yok.
Rönesans dönemi bilgi birikimi ile zeki bir birey felsefe de yapar tarih de okur matematik de geliştirirdi.
Ama bugünün bilgi teknolojisi içerisinde böyle bir birikime sahip olmak çok zor hatta imkânsız.
Öküzün boynuzundaki dünya tanımlamasını geçtik.
Bir öküzün kafasını çevirip dünyada deprem yarattığı tezinden evrilip en azından öküzlerin sosyal medya kullanabildiği dönemlere devrildik.
Bu da bizim Jean-Jacques Rousseau’ya karşı belki de tek avantajımız.
Konu İzmir olacaktı biz nerelerde dolaşıyoruz.
İzmir deyince “Biz simite gevrek deriz” şeklindeki vulger anlayışın dışına çıkmak lazım.
Nedir bu İzmir?
İzmir Life’ın 2001 Eylül sayısında “Kentin aynaları” başlıklı yazdığım bir yazı geldi aklıma. Hatta o yazı dolayısıyla Ege Ordu Komutanlığı’na “nezaketen” çağrıldığımı da hatırlıyorum. Tamamı kırmızı çizgilerle çizilen makalemin yazış nedenlerini sormuşlardı bana.
Herkes bir şey diyor, sanayi kendi diyen var, ticaret kenti, kongreler merkezi olacak iddiasında bulunan aklı evvellere bile rastlanıyor son dönemde.
Ama İzmir aslında bildiğiniz asker kenti.
Kentin neresinden girerseniz girin bir askeri tesis karşılar sizi tüm haşmetiyle. Narlıdere, Çiğli, Gaziemir, Bornova…
İnersiniz kentin merkezine. Bu kez orduevleri dikilir karşınıza kapıdaki nöbetçileri ile birlikte.
Neyse ki Konak Pier’deki firkateynler kalktı da en azından bir derece sivilleştik.
Aslında İzmir, tarihinde bu derece militer bir pozisyonda hiç olmamıştı.
Tersine muhalefetin merkezlerinden biriydi.
Sabetaycılık’tan tutun da Demokrat Parti’ye kadar. Hatta Fethullah örgütlenmesi bile buradan başladı aslında.
Gerçi bu konu şu aralar sıkıntılı.
Yazsan bir dert yazmasan bir dert.
Aslında herşeyi yazmak gerekiyor. Özellikle kentin üzerine bir kâbus gibi çöken masonik örgütlenmeyi.
Neyse bir gün onu da yazarız.
Kent Stratejileri Merkezi 