Haydar Ergülen ve gazelleri…

TERZİ NEFES

nasipsiz bir terziyim, hatıram tenha
kim üşüse kuşkusu sırtımdaki gömlekten
ırmaklar akar gibi uzayıp her makasa
kesildi kumaşım, yolculuk keten

ustamı ben seçmedim, sınavım yakın
elim dönse dilim dönmez, boş bırakın
başım döndü bu gömleğin rengini
ayrılıktan bağışlayıp ipeğe kavuşturmaya

bu kaçıncı gömlek rüzgârı tamam
külleri ekim'dir, saçları nisan
diliyle yaralıyor geleceğin hatırasını
sessizliği, onarırdım çırağı dursam

sanki yoksulluğa ödünç vermişim aşkı
gömlek, tenler dolaşır: 'giyilmeye hazırım'
rüzgârsız bir terziyim, nasibim tenha
çıplak, canlar dolaşır: 'yenilmeye hazırım'


VEDALAR GAZELİ

veda şehri kimindir, geldi bizi yurt tuttu
evvel asûde göründü sonra şımarık durdu

ruh semtine kayıtsız çok talip çıktı aşka
merhametle çağrılan acıyarak unuttu

ıssızdık söylenmedik, suç iken işlenmedik
kimse küsmek bilmedi, şehre kelime doldu

peri bulduk gönlümüze kanatlandık bir fasıl
ne periymiş kalbimizde kırılacak taş buldu

gölge imiş yoldan çıkmış gövdenin gurbetinde
ötekine benzemeye çok anahtar uydurdu

'bense fakir derviş' gibi bilindik yoksulluğa
ten hırkadan uçtuysa bu şiir bir yokluktu

kimse gelmedi yokluğa, elimizde şu gazel
bu kadar çok mu kaldık, bizde kimler kayboldu

eksiği bende yitiren masum veda buyurdu


ŞİKÂYETLER GAZELİ

yaşadığımız hayattan alacağı varsa yaşanmayanın
ne anlamı kalır yalnızca yaşadığımızı hatırlamanın

kimse taşınacak kadar uzak değilse birbirine
dur, yine senden yakınını bulamazsın kendine

şiirden daha siyah bir şey olmalı kelimelerde
yoksa küfür kafiyeli söylenecek şehirde

sesini gölgeden çek, kül gibi yoksul kalsan da
güneşin altında mırıldanacak şeyler bulunur hâlâ

bakmanın sonu yok gözlerin nereye yetişebilir
dünyada yalnızca körlerin gözleri temiz kalabilir

yeni doğanın kulağına fısıldayacak neyimiz var
vakitsiz gidenin ardından dökecek neyimiz var

hepimizin yerine balkondan düşeni hatırla
şiir bazen öyle de çarpabilir hayata

ne gam gazel olmuş olmamış, şikayet sayılsın da!


İDİLLER GAZELİ

gözlerin yağmurdan yeni ayrılmış
gibi çocuk, gibi büyük, gibi sımsıcak

sen bir şehir olmalısın ya da nar
belki Granada, belki eylül, belki kırmızı

gövden ruhunun yaz gecesi mi ne
çok idil, çok deniz, çok rüzgâr

çocukluğun tutmuş da yine âşık olmuşsun
sanki bana, sanki ah, sanki olur a

aşk bile dolduramaz bazı âşıkların yerini
diye övgü, diye sana, diye haziran

heves uykudaysa ruh çıplak gezer
gazel bundan, keder bundan, sır bundan

gözlerin şehirden yeni ayrılmış
gibi dolu, gibi ürkek, gibi konuşkan

hadi git yeni şehirler yık kalbimize bir aşktan


İYİLİKLER GAZELİ

aşkın yerini iyilik aldığı zaman
inanırım beni sahiden sevdiğine

yağmurun yerini kuşlar doldurduğu zaman

az kuşlar onlar iyi kuşlar
kanatlarından büyük merhametleri var

şiirin yerini sakinlik aldığı zaman

ayrı ayrı daha mı yakışıyoruz birbirimize
siyah-beyaz resimlerde ahşap avuntu

sözlerin sokaklar gibi kavuştuğu zaman

soğuk devlet, soğuk gece, arkadaşlarım nerde
ah, ölüme mi indiler henüz hayata çıkmadan

Ömer'in adı Ali diye söylendiği zaman

yaprakların evi var, Allah'la komşu
rüyasız çıkıyoruz çok katlı mağaralardan

aynada bir çocuk, bir daha, ne zaman ne zaman


ÜZGÜN KEDİLER GAZELİ

                 -Bu gazeli yerime yazan
                  sevgili kardeşim Engin Turgut'a-

Hüznün tüyleri dökülür, lirik bakar kedilerin 
                                   camdan gözleri
Çocukluğumun kelimeleriyle şımartsam da gurbet  
                                    gibi bakarlar

Kedilerde gördüğüm keder üşümüş sokaklar ve 
                                    akşam kokuyor
Peşime takılır tenha bir şiirden atılmış masum 
                                  yazlar ikindisi

Güz yüzlü bir kediniz olsun boşluğunuza tutunan, 
                                kalbinize taşınan
Odalar birbirinin rüyasına karışsın, gülümsesin 
                                  saflığın elleri

Kediler kasabasında çözülür yalnızlığın masaldan 
                                    ipleri
Kardeşliğin cömert bahçesinden pınar olur dostun 
                                   gönlüne akarız

Bir zarf gibi yırtılmasın kalbimiz, çıkarın beni 
                                 mektubun içinden
Kadilerin düşleriyle yıkansın şu yaralı ruhumdaki 
                                      sessiz mavi

Kayıp hatıralar gölgesinden dile sığmayan bir 
                                  hakikat geçiyor
Başkalarının kedileri de komşum olur, gözlerimizle 
                                     mırıldanırız

Kedim kendisini evin uysal şiiri sanıyor, şiirin 
                         aklı kısa tırnakları uzun
Kedim kendisini bilge sanıyor sokakların ve 
                            aşkın ısrarla özlediği

Mevsimlerin kumunu karıştırma, içinden sabah sesli 
                                     bir kedi çıkar
Kediler kadar yalnızım mor düşlerimden kuşlu parklar 
                                          havalanır

Hayallerimin toprağını eşele, ahşap kalbimi tırmala, 
                                 kımıldasın her şey
Çünkü bir kedi kadar gövdesi var kırılmış ve  
                                 yorgun heveslerin
Kedi mağrur, şehir zalim, nar küskün, kağıt paslı, 
                                hayat maskara olmuş
Bu yüzden mi şiirin üzerine kül yağdırıyorlar,  
                           hızla eskiyor kelimeler

Evsiz kedisiz yetim sokaklar kedisiz üvey sayılır, 
                             ben budalasıyım aşkın
Beni de boynu ıssız kedilerden sayın, nasılsa 
                               ağzım var dilim yok

Kedilerimin kardeşiyim, inceliği ve mahcubiyeti 
                                 onlardan öğrendim
Beni turnasız türkülerin beni solgun bir kedinin 
                                kalbinde unuttular