Nilgün Marmara ve şiirleri

Nilgün Marmara (13 Şubat 1958-13 Ekim 1987), yüksek öğrenimini Boğaziçi Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü’nde yapmış ve üzerine incelemeler yaptığı Amerikalı şair ve yazar Sylvia Plath’in yaşama bakışından ve düşüncelerinden oldukça etkilenmiştir. Şiirlerinde çoğunlukla, birinci tekil kişinin düşle gerçek arasında gidip gelen, kırılgan izleklerini kullanan Marmara’nın eserleri Daktiloya Çekilmiş Şiirler (1988), Kırmızı Kahverengi Defter (1993, Günlük, Gülseli İnal tarafından hazırlanmıştır), Sylvia Plath’ın Şairliğinin İntihar Bağlamında Analizi (1985) dir.

 

KENT

Ağarmaz kanı kargışın;

                                  kent,

                eklemeden kendine,

                bulmaz sınırını sevinin,

                bulmaz dizisini yüreğinin.

 

Kent eflatun göğü taç kılmış,

               korunuyor surlarla.

O da bilir eksiktir,

              biri eksik olduğunda.

 

Geçmiş gecenin imgesini zorlar,

              belirsizliğe gizlenen izini.

Dönüşü alıkoyanın kim olduğunu,

Yıldızsı kuraklığın kaç koyağında

              durulduğunu sorgular.

 

O; kent,

                kendi görümüne kör olan,

                hep işitti öz sesini,

                içinde yaşayanın.

                                                                           Eylül, 81

. . .

Ve doğruluruz her karanlıkla

Sarsılmanın yakın imgesinde.

Bu şehrin insanları dostum

Yokuşları mutsuz çıkıp da

mutlu mu inerler?

Hayal çiçeklerini mi koklarlar

kafes içkievlerinde?

İletilir mi bengi ay?

Öyle ya güneş de yorar

Çalışmak gibi.

Bundan işte izbeler yalnızlığı

Kaçkın bocalayanlar öyle

Kentlerle köyler arası.

Sarı yayılmış hücrelere

Korkunç uzanır günler

Durdukça çorak gecelere

Rüzgar ne katar varlığa

Yabanıl dönüşlerle?

Yüreğin burkulması,

Göz dayanıksızlığı,

Aşk azlığı. . .

                                                        Kasım, 83

REMBETİKO

Söyler ve çalar
Rembetiko
taşkın imparatorluğunu ayrılığın.

Alt yerlerde irin çoğulluğu,
görülemeyen yanık ezgidir üzerimizde.

Vakti yok rembetikonun hiçbir telde,
dehşet ritmi nde yığılan göğün,
ölçer dibini lağımın, köstebek yuvalarında.

Şimdi bir çalgı rembetiko kendini süren
İstemeden, istenmeden, zayıf, benzersiz
sıfırı sollayarak kayıp giden.

Haziran, 85

 

Ey, iki adımlık yerküre

Senin bütün arka bahçelerini

           gördüm ben !

…. Çocukluğun kendini saf bir biçimde

akışa bırakması ne güzeldi. Yiten bu işte!..